The Hammond Jazz Inventory
|
 |
 |
| Home | Organists | Albums | Musicians | Bands | Songs | About | Contact |
|
|
|
|
| Home | Organists | Albums | Musicians | Bands | Songs | About | Contact |
|
Blog categories
 Joey DeFrancecso - The Street Of Dreams
Album focus
Dr. Lonnie Smith quote
I really was thinking Jimmy Smith but it just always came out different
 Jimmy Smith - Six Views Of The Blues
Dr. Lonnie Smith quote
I really was thinking Jimmy Smith but it just always came out different
 Stanley Turrentine
Make a donation
We run The Hammond Jazz Inventory on a non-profit basis at considerable costs in terms of money, time and effort. You can help us by making a donation. Even a small one will help. Click here or on the image below. Thank's. 
 Mauri Sanchis
 Deep Blue Organ Trio - Goin' To Town. Live At The Green Mill
 Willis Jackson - Blue Gator
 Charles Kynard - Professor Soul
 Stanley Turrentine - Never Let Me Go
 T.C. Pfeiler - For H.G.B.S.
|
De wolharige mammoet is ook verdwenen
Rasechte optimisten vertellen mij vaak, dat eens het moment komt dat de jazz weer triomfen zal vieren. Dat de jeugd plotseling tot de conclusie komt dat er nog meer muziek is buiten opgefokte hiphoppers en in hun jeugd gemaltraiteerde dj's. Die rasechte optimisten zijn daarvan overtuigd maar hun overtuiging is niet de mijne. Ook brengen ze vaak te berde, dat door beluistering van bijvoorbeeld de wanproducten van dj's St. Germain of Maestro de geïnteresseerde luisteraar toch op zoek gaat naar de oorspronkelijke bron. Hij of zij hoort Grant Green met een fijn St. Germain beat-je erachter en dan is de drang om naar het origineel op zoek te gaan plotseling gewekt. Ik geloof daar niet in. Mijn ongeloof berust op twee pijlers: Ten eerste het gegeven, dat jongeren vanaf vijf jaar slechts zelden een individuele smaak ontwikkelen buiten voorkeuren voor pannenkoeken, patat mèt en pindakaas. Hun smaak ontwikkeling staat onder de voortdurende invloed van omgevingsfactoren zoals, school, vriendjes en familie. Ten tweede de vraag hoe jongeren op de cruciale leeftijd tussen de 10 en 14 jaar in godsnaam met deze oorspronkelijke jazz in contact moeten komen? Overdag valt er al zelden iets in deze categorie op de radio te bespeuren en de meeste programma’s worden uitgezonden op uren dat de kleintjes al in dromenland horen te zijn. Blijft over de platen/cd verzameling van de ouders of liever vader, want moeders blijken in het algemeen veel minder door verzamelaarswoede gegrepen te zijn. Als die verzameling in de loop der tijden al niet ernstig vervuild is met allerlei door bijvoorbeeld ongeïnteresseerde verjaardagganger's gedumpte ellende dan blijft over de vraag of de bezittende ouder wel genegen is zijn dierbare bezit met het opgroeiend geteisem te delen. Onverlet blijft natuurlijk de prangende vraag of het opgroeiend geteisem überhaupt wel interesse heeft in de muzikale erfenis van pa. Dat wil namelijk nog wel eens tegenvallen heb ik in de loop der tijden kunnen constateren. Er is echter nog iets anders aan de gang wat het zeer onwaarschijnlijk maakt dat "échte" jazz weer in de belangstelling van een substantieel deel der bevolking komt en dat is de vervocalisering van deze muziek: Jazz wordt namelijk heden ten dage GEZONGEN. Hoefde de ware liefhebber in vroeger dagen alleen een enkele zangeres als noodzakelijk kwaad te dulden (ik doel hier uitdrukkelijk NIET op coryfeeën als Sarah, Ella, Billie en Dakota to name a few) vandaag de dag lijkt het wel of jazz in Nederland in ieder geval geen bestaansrecht meer heeft zonder zangeres. Mij is ontgaan wanneer deze omslag -of mogen we spreken van (r)evolutie?- heeft plaats gevonden, gefixeerd als ik was op jazz als instrumentale muziek. Ook de uitgangspunten van deze ommekeer zijn mij onduidelijk. Zijn het de opleidingen die voor een voortdurende toestroom zorgen? Zou kunnen. Is het Billie die als icoon heeft gediend? Niet onmogelijk gezien het aantal vocalisten, dat toegeeft direct of indirect door haar geïnspireerd te zijn. Waar het in ieder geval wel voor heeft gezorgd, deze zangwaterval, is de verdere uitholling van het begrip jazz. De spaarzame nieuwe luisteraars worden door de dames wel op het verkeerde jazz-been gezet. Die denken nu allemaal dat jazz een vocale aangelegenheid is, iets dat mij -als instrumentalist- niet vrolijk stemt. Al deze ingrediënten zorgen ervoor, dat er naar mijn mening steeds minder ruimte zal komen voor ‘echte’ jazz. Die zal langzaam uit beeld verdwijnen als gevolg van de Darwinistische evolutie, gelijk de wolharige mammoet en de sabeltand-tijger. De rasechte optimist krijgt dus ongelijk. Back5 comments., write a comment Jazzz Ik geloof niet dat wij ons zo gemakkelijk moeten laten vangen door Herbert en zijn pessimistische kijk op de toekomst van de jazz. Je bent een ouwe zeur aan het worden! Het valt juist aan te moedigen dat er zoveel gezongen wordt, sommige meisjes kunnen dat heel goed. En ik heb eens twee jongetjes op het Heinekenplein (Amsterdam) een fantastische R&B act horen doen compleet met human beat box en piepstemmetje waar je koud van werd. Is dat geen jazz? Ik weet zeker dat de jeugd van tegenwoordig - zelfs de gelijknamige band - jazz weet te waarderen op zijn inhoud. Al was het maar een gesamplede Hammond lick van Jimmy Smith. En wat is daar mis mee? Adriaan Spookbeeld Natuurlijk heeft Adriaan gelijk, ik ben een oude zeur, altijd geweest trouwens en de jazz-wijsheid heb ik ook niet in pacht. Toch vind ik een R& B act géén jazz en de meeste mensen die voorgeven jazz te waarderen moeten bij nadere aan de tand voeling toegeven een ander idee over jazz te hebben, dan deze oude zeur. Veelal scharen zij bijvoorbeeld Norah Jones, Jamie Cullem en aanverwante artikelen ook onder die noemer. De vele zangeressen mogen dan wel geroepen zijn maar slechts zelden uitverkoren en een gesamplede Hammond-lick van Jimmy Smith, daar is van alles mis mee net zo als er met het DJ-dom in het algemeen van alles mis is. Het ultieme spookbeeld van deze pessimist is dan ook een zeurzangeres begeleid door een dj die samples van Jimmy Smith draait. Herbert jazz en de jeugd hallo herbert... Het probleem is dat je voordat een mening formuleert, wel wat research moet doen...Nets als vroeger is de muziek die meer bekend is vaak slechts het topje van de ijsberg...als je mijn moeder 30 jaar geleden vroeg wat jazz muziek is,zou ze waarschijnlijk met dave brubeck en chet baker komen...Ik denk niet dat ze ooit naar thelonous of groove holmes heeft geluisterd...Maestro en StGermain zijn slappe aftreksels van een niet eens meer zo jonge scene die al 20 jaar bezig is met het maken van elektronische muziek met een jazzy karakter.. Daarbij hebben ze meer ontzag voor de oude jazz en de echte sound ervan dan de meeste jazz cats van tegenwoordig...Terwijl die vaak op de nieuwe speeltjes van yamaha, kawai en roland aleen maar bezig waren met slappe jazz gericht op techniek en snelheid brachten hiphop producers begin jaren 90 de upright bas weer terug en het geluid van een fender rhodes...In eerste instantie in de vorm van een sample maar ook steeds vaker in samenwerking met een artiest(zoals ron carter in 93, roy ayers en vele anderen)..Hierdoor ontstond een fascinatie met oude jazz..Ik bijvoorbeeld samen met vele anderen begonnen rond 1992 met het zoeken naar jazz..Toen was ik 16 jaar...Nu heb ik bijna alle albums die je hier op je website laat zien..Als je beter oplet zie je dat er nog genoeg gebeurt wat op "echte jazz" lijkt...In engeland heb je bijvoorbeeld de "broken beats" scene met artiesten als 4Hero, Kaidi Tatham, en Mark de clive-lowe..zij combineren de sound van herbie hancock met de afro soundz van fela kuti en hip-hop...In Finland heb je Jimi T vervolg heee...De helft van mijn mijn betoog staat er niet op... anyway..bottom line!!! Er is genoeg wat echt genoeg is wat jazz betreft..Je moet er aleen wel open voor staan...Er is inderdaad geen nieuwe coltrane of miles maar jah times are changed..En tsja de mammoet is er niet meer maar de olifant is er nog wel...en die heeft ook de heilege status voor some folks!!!! Late reactie, maar toch.... Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik dit stukje tegenkwam, omringd door platen van mensen als Lou Donaldson en Grant Green. Wat zijn zij lang (in sommige kringen nog steeds!) verketterd voor hun invloeden uit soul, jazz en blues. Dat was destijds geen echte jazz, weetjewel... Verder begrijp ik niet zo goed wat Maestro misdaan heeft. Dankzij zijn verzamelcd's hebben mijn Blof-luisterende collega's nu nummers van Lou, Grant, Billy Larkin, Dr. Lonnie Smith, Jack McDuff en ga zo maar door in huis - zonder toegevoegde kleur- of smaakstoffen. Geen geringe prestatie, dacht ik zo. |
|